တစ္ခါတုန္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးသည္ ရြာတစ္ရြာမွ ဆြမ္းစားပင့္သျဖင့္ ေနာက္ပါေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္ႏွင့္အတူ ၾကြသြားေလသည္။
ရြာသည္ အနည္းငယ္ ေ၀းသျဖင့္ ကြင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္၍ သြားရေလသည္။
ကြင္းျပင္ႀကီးအလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူ႔တပည့္အား-
"ဟဲ့-ပြႀကီး၊ ဒီလုိကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ခုေန ဆင္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ"ဟုေမးေလရာ တပည့္ ေက်ာင္းသားက-
"တင့္ပါဘုရား၊ သစ္ပင္ေပၚ တက္ေျပးရမွာေပါ့ဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ထုိအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေဒါသထြက္လာၿပီး-
"ဟဲ့၊ ပြႀကီး ေသာက္ရမ္းမေျပာနဲ႔၊ ဘယ္မလဲ နင့္သစ္ပင္"ေျပာျပန္ေလရာ ပြႀကီးကလည္း မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္-
"တပည့္ေတာ္ သစ္ပင္မရွိတာကိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ေမးတယ္၊ ကိုယ္ေတာ့္ ဆင္ကေကာ ဘယ္မလဲ ဘုရား။ ဆင္နဲ႔တူတာ ကြ်ဲေခ်းပိုးေတာင္ မရွိပါလားဘုရာ့"ဟု ျပန္၍ ေလွ်ာက္ထားလုိက္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ ၿငိမ္က်သြားေလသည္။
မျဖစ္ႏုိင္တာခ်င္းအတူတူ
0 comments:
Post a Comment